جواد ظریف، وزیر امور خارجه ایران روز چهارشنبه ۹ اردیبهشت در گفت‌و‌گویی تلویزیونی با چارلی رُز، روزنامه‌نگار و مجری مشهور امریکایی در پاسخ به سوالی در خصوص دلیل بازداشت جیسون رضاییان خبرنگار ایرانی- امریکایی گفت: «ما در ایران کسی را به خاطر عقیده و نظرش زندانی نمی‌کنیم. کسانی که مرتکب جرم شوند و قانون کشور را نقض کنند، نمی‌توانند پشت این‌‌که روزنامه‌نگار یا فعال سیاسی هستند، پنهان شوند. مردم باید به قانون احترام بگذارند.» اظهار نظر وزیر امور خارجه ایران درباره زندانیان عقیدتی و روزنامه‌نگاران واکنش‌های زیادی را برانگیخت. روزنامه‌نگاران و جمع زیادی از کاربران شبکه‌های اجتماعی به این سخنان ظریف اعتراض کردند. بهمن احمدی امویی، روزنامه نگاری که به تازگی و پس از تحمل بیش از ۵ سال حبس، از زندان آزاد شده، در مطلبی خطاب به وزیر امور خارجه کشورمان، نوشت: «آقای ظریف! من یک روزنامه نگار زندانی بودم که به خاطر عقیده و مطالبی که در روزنامه‌های قانونی کشور نوشته‌ام، مورد بازجویی و شکنجه روحی و جسمی قرار گرفتم.» برخی هم در صدد تفسیر و توضیح سخنان ظریف برآمدند و موقعیت او، پروژه مهمتر او، خطای لفظی قابل گذشت وی و بالاخره ناگزیر بودنش از دفاع از کلیت حاکمیت با وجود قبول نداشتن آن را به عنوان دلیل ارائه کردند. سوال این بود که آیا دیگر بخش‌های حاکمیت و به ویژه قوه قضاییه، حاضرند ظریف را لااقل در همین کار تلطیف چهره بیرونی نظام همراهی کنند؟ یافتن پاسخ این سؤال، کمتر از یک هفته زمان برد. تنها ۶ روز پس از انتشار سخنان وزیر امور خارجه، صبح روز سه شنبه ۱۵ اردیبهشت ماموران دادستانی با زور و تهدید وارد منزل نرگس محمدی، نایب رئیس کانون مدافعان حقوق بشر شدند و او را بازداشت کردند. نرگس محمدی که در سال‌های گذشته چندین بار احضار و بازجویی شده است، در سال ۹۰ به اتهام «اجتماع و تبانی علیه امنیت کشور»، «فعالیت تبلیغی علیه نظام» و «عضویت در کانون مدافعان حقوق بشر» ابتدا به ۱۱ سال حبس متهم شده بود که این حکم اسفندماه‌‌ همان سال به شش سال حبس کاهش یافت. اما خانم محمدی به دلیل بیماری در مردادماه ۹۱ با قرار وثیقه ۶۰۰ میلیون تومانی آزاد شد. اکنون نرگس محمدی با وجود بیماری و تنها به دلیل فعالیت در نهادهای مدنی و سخنان اخیرش در این زمینه به زندان اوین منتقل شده است. تقی رحمانی همسر خانم محمدی از وضعیت جسمی ایشان در زندان ابراز نگرانی کرده و گفته است: نرگس به خاطر بیماری‌اش توصیه پزشکان این بود که اصلا‌ زندان یک محیط پرتنشی برای ایشان است و اگر آنجا بماند این بیماری دوباره برمی‌گردد. این بیماری عصبی است. نه روحی است نه روانی. عصبی است. در یک محیط پرتنش خود به خود این حالت برمی‌گردد. فلج عضلانی همراه با تشنج. این فلج عضلانی و تشنج برایش خیلی خطرناک است. برگرداندن این فعال حقوق بشر نهادگرا در حقیقت تنبیه فعالیت‌های حقوق بشری است تا اجرای حکم قضایی.» تقی رحمانی در مورد پرونده جدید و اتهام های اخیر همسرش هم گفته: «مجموعه اتهام‌های نرگس، هم در پرونده جدید و هم در پرونده قدیم اتهام‌های تکراری است که در حقیقت مجازات فعالان حقوق بشر است تا اجرای قانون و عدالت. فعالیت‌های مدنی چه جرمی دارند؟ دستگیری نرگس یک جمله دارم که بگویم: پروژه معلول‌سازی و ناتوان‌سازی یک فعال مدنی است در صدر جامعه مدنی و حقوق بشر در ایران.» در واقع حاکمیت کمتر از یک هفته پس از سخنان محمد جواد ظریف، تلاش های او را برای بهتر نمایاندن وجهه حقوق بشری ایران را نقش بر آب کرد. آن هم در حالی که وزیر امور خارجه، هزینه اجتماعی زیادی را به دلیل خوشدلی، مسئولیت‌شناسی زیاده از حد و یا تلاش برای بهبود وجهه حاکمیت پرداخته بود. قوه قضائیه که در سال‌های اخیر ثابت کرده تنها در راستای منافع گروهی و حزبی فعالیت می کند و تنها چیزی که برای آن اهمیت چندانی قائل نیست وجهه حاکمیتی و چهره حقوق بشری نظام است، این بار هم اراده خود را برای تخریب تلاش های دولت برای بهبود رابطه با دنیا و حل مشکلات ناشی از سیاست‌های پیشین، نشان داد. برای محمدجواد ظریف که در روزهای اخیر با سیلی از انتقادات از جانب فعالان سیاسی و مردمی رو‌به‌رو بود، احتمالا تلخی این حجم از واکنش‌ها به مراتب کمتر از واکنش قوه قضاییه و نیروهای امنیتی بوده است. به واقع هرقدر که ظریف با خوشدلی – بگوییم ترجیح عملگرایی سیاسی بر عمل مطلق اخلاقی- خواست هزینه‌های بی‌مسئولیتی را از دوش حاکمیت و قوه فضائیه بردارد، دستگاه قضایی و تصمیم‌گیران امنیتی نشان دادند که حتی خوبی را هم با بدی پاسخ می‌گویند. چه خوبی از ناحیه نقدهای دلسوزانه و خیرخواهانه امثال نرگس محمدی باشد، و چه از ناحیه توجیهات -گاهی بلاوجه- امثال جواد ظریف. در واقع وزیر امور خارجه دولت تدبیر امید، پاداش سخنان خود را خیلی زود و البته خیلی تلخ و دردناک دریافت کرد. احتمالا او بعد از شنیدن خبر دستگیری ناگهانی این مادر بیمار، با خود گفته است کاش آن جمله را نمی‌گفتم